U mnie nikt nia postawił diagnozy.Ds rozpoznałam u siebie przez przypadek ,wchodząc na forum.Na świeżo wczytuję się i ustawiam się w szeregach ds .Drżenie rąk od dziecięcych lat,tylko kiedyś nikt nie zwracał na to uwagi i przez to nieświadomie sama wpakowałam się w paszczę lwa.Złożyłam papiery do szkoły pielęgniarskiej, zostałam przyjęta i zaczeła się moja życiowa droga przez męke.Jnstruktorki biły mnie po rękach za brak precyzji podczas przygotowywania zestawów do iniekcji itp.. ryczałam po nocach a mama krzyczała ,opijałam się Neospasminą idalej szłam na zajęcia,pełna strachu.kiedy nie było takich sytuacji byłam w towarzystwie duszą grupy zawsze pełna pomysłów pierwsza w działaniu.Potem pierwsza praca i szok (może kiedyś opowiem)wyszłam za mąż ,próba samobójcza-całe szczęście że odratowali.Przepracowałam w zawodzie nie wyobrażając innego na lekach w ciągłym stresie z omdleniami,zapaściami,lękiem że np dziś tej kroplówki u chorego w domu to niezrobię a nad chorym moje maksymalne skupienie,podchody ,psychiczny podkład ,doświadczenie a po wyjściu z domu wiatr osusza mokre plecy i zbolałe szczęki-całe życie łapię sięna tym że podczas stresu mam ściśnięte szczęki,no i ta satysfakcja że tym razem udało się-do następnego zabiegu.Od czasu do czasu podczas rozmowy wydaje mi si eże witczeje język i usta mam problem w powiedzeniu zdania itp.. jednak wiem że z tym możemy żyć aż do śmierci,narazie,sory za błędy. |