| najnowsze odkrycia związane z ds |
| to treść ze strony Centrum gamma knife Co leczymy Leczenie drżenia samoistnego Głównym wskazaniem, do stereotaktycznej neurochirurgii czynnościowej jest uporczywe na leczenia farmakologiczne drżenie parkinsonowskie lub drżenie samoistne u osób starszych, które nie tolerowałyby klasycznej operacji stereotaktycznej związanej z wykonaniem otworu trepanacyjnego, śródoperacyjnym monitoringiem elektrofizjologicznym i współpracą podczas operacji stereotaktycznej. Ponadto metoda głębokiej stymulacji mózgu, która powoli wypiera metody ablacyjne w leczeniu chorób ruchu wymaga wprowadzenia operowanych w znieczulenie ogólne po implantacji elektrody dogłowowej celem internalizacji generatora impulsów i połączenia go łącznikiem z elektrodą do głębokiej stymulacji mózgu. Wszystko to sprawia, że operacja ta jest operacją skomplikowaną i wymaga również znieczulenia ogólnego. Pomimo to przewaga jej nad metodą radiochirurgii stereotaktycznej polega na weryfikacji elektrofizjologicznej celu stereotaktycznego i śródoperacyjnej ocenie wpływu stymulacji na drżenie i inne objawy chorób ruchu. Wszystko to sprawia, że stereotaktyczne radiochirurgia czynnościowa znalazła zostosowanie w ściśle wyselekcjonowanej grupie chorych z uporczywym drżeniem o etiologii parkinsonowskiej lub w przypadku drżenia samoistnego. Wskazania do radiochirurgicznej talamotomii 1) Drżenie samoistne lub drżenną postać choroby Parkinsona całkowicie oporne na leczenie farmakologiczne 2) Pacjentci zaawansowani wiekowo lub ze znacznymi obciążeniami nietolerujący znieczulenia ogólnego w przypadku metody głębokiej stymulacji mózgu 3) Wykluczenia zaburzeń neuropsychiatrycznych 4) Odmowa wykonania klasycznej operacji chirurgii stereotaktycznej (koniecznośc wykonania otworu trepanacyjnego i przejścia elektrod do celu stereotaktycznego położonego głęboko w mózgu), co wiąże się z możliwością powikłań. 5) Zaakceptowanie odroczonego efektu przeciwdrżennego (zwykle drżenie ustępuje po 6 miesiącach od wykonania radiochirurgicznej talamotomii) Epidemiologia Drżenie samoistne jest najczęstszym schorzeniem sfery ruchowej człowieka. Potwierdzają to badania epidemiologiczne zgodnie, z którymi częstość występowania drżenia samoistnego jest kilkakrotnie wyższa niż występowanie idiopatycznej choroby Parkinsona ch.P. i wynosi od 306 do 415 przypadków na 100.000 Tysięcy mieszkańców. Choroba Parkinsona jest drugim po chorobie Alzheimer’a przewlekłym schorzeniem neurodegeneracyjnym. Typowe objawy choroby Parkinsona obejmują drżenie spoczynkowe, sztywność mięśniową, spowolnienie ruchowe i zaburzenia stabilności postawy. Drżenna postać choroby Parkinsona dotyczy od 10 do 15 % chorych, co stanowi kilka tysięcy osób dotkniętych w Polsce dotkniętych drżenną postacią choroby Parkinsona. Leczenie farmakologiczne drżenia Niezależnie od etiologii drżenia główne leczenie drżenia stanowi farmakoterapia. W przypadku drżenia samoistnego lekiem pierwszego wyboru jest propranolol, a następnie mizodin. Jednak większość chorych w obserwacji wieloletniej ze względu na utratę skuteczności leczenia i objawy niepożądane rezygnuje z leczenia farmakologicznego. Drżenie parkinsonowkie w przeciwieństwie do tzw dopaminozależnych objawów choroby Parkinsona takich jak sztywność mięśniowa i spowolnienie ruchowe gorzej reaguje na leczenie preparatami lewodopy. Leczenie operacyjne drżenia W przypadku nieskuteczności farmakoterapii do rozważenia pozostaje operacyjne leczenia drżenia. Klasycznym celem stereotaktycznym w operacyjnym leczeniu drżenia jest jądro brzuszne pośrednie wzgórza. Stosowane metody operacyjnego leczenia drżenia obejmują: 1) Stereotaktyczną talamotomię, czyli stereotaktyczną termokoagulację wzgórza – klasyczna talamotomia stereotaktyczna 2) Wszczepienie elektrody do wzgórza i stymulację prądem o wysokiej częstotliwości przeważnie powyżej 100 Hz – neuromodulacja wzgórza. 3) Radiochirurgiczne zniszczenie wzgórza za pomocą promieniowania gamma – talamotomia za pomocą promieni gamma (nożem gamma). Radiochirurgiczna talamotomia jest najmniej inwazyjną operacyjną metodą leczenia drżenia. Wykonanie stereotaktycznego naświetlania wzgórza nie wymaga nawiercenia otworu trepanacyjnego, penetracji elektrody przez tkankę mózgu oraz wszczepienie całego systemu do głębokiej stymulacji mózgu. Ryzyko powstania krwiaka śródczaszkowego spowodowanego uszkodzeniem naczynia na drodze elektrody stymulującej jest całkowicie wyeliminowane. Radiochirurgiczną talamotomię wykonuje się w znieczuleniu miejscowym. Skuteczność wszystkich wyżej wymienionych metod leczenia drżenia pozostaje jednakowa. Całkowite ustąpienie drżenia występuje u 80 % leczonych. Radiochirurgiczna talamotomia zarezerwowana jest w szczególności w grupie osób starszych, z licznymi obciążeniami internistycznymi, na stałe przyjmującymi leki przeciwkrzepliwe. W porównaniu do klasycznej talamotomii stereotaktycznej i głębokiej stymulacji mózgu efekt kliniczny pozostaje odroczony i obserwowany jest po 6 miesiącach od momentu wykonania radiochirurgicznej talamotomii. Radiochirurgiczna talamotomia w porównaniu do klasycznej talamotomii obciążona stosunkowo niewielką ilością powikłań pooperacyjnych, które dotyczą mniej niż 4 % operowanych. Liczba powikłań neurologicznych po talamotomii klasycznej dochodzi nawet do 12 % operowanych. Bezpieczeństwo i skutecznośc radiochirurgicznej talamotomii sprawiają, że jest ona skuteczną metodą leczenia uciążliwego drżenia samoistnego jak również drżennej postaci choroby Parkinsona. Co o tym sądzicie?? Na stronie jest opis jak przebiega zabieg i na czym polega. |